فیلم هایی که سال گذشته زیادی جدی گرفته شدند - وبلاگ ورزشی چلسی

به گزارش وبلاگ ورزشی چلسی، همه ما آن لحظاتی را می شناسیم که نشسته ایم و یک فیلم را می بینیم در شرایطی که همه انگار عقل شان را سر فیلم از دست داده اند و شیفته و واله آن شده اند؟ بعد از تمام شدن فیلم شما ناامید با خودتان فکر می کنید که: همه اش همین بود؟ چه چیزی داشته که همه درباره اش دیوانه شده اند؟

نویسنده سایت taste of cinema که این فهرست را تدارک دیده می نویسد: لحظه ترسناک بدی است که همه تجربه اش نموده اند یا خواهند کرد. حالا ما هم می خواهیم فهرستی از فیلم های این چنینی منتشر کنیم. فیلم هایی که همه به دلایلی دوست شان دارند اما آنقدر که برایش سر و دست می شنمایند واقعا آثار خاص و ویژه ای نیستند. از واژه بیش از حد تحویل گرفته شده یا بیش از حد جدی گرفته شده (overrated) در این سال ها بیش از اندازه استفاده شده است در حدی که تقریبا معنایش را از دست داده است. هیچ کس دقیقا نمی تواند بگوید فیلمی که بیش از حد جدی گرفته شده چه نوع فیلمی است. به هر حال فیلم هایی هستند که در این سناریویی که برایتان تعریف کردیم می گنجند. برای انتخاب شان از امتیازشان در imdb استفاده نموده ایم.

Pariyerum Perumal

امتیاز: 9 از 10

این فیلم لعنتی واقعا خوب است. احتمالا بهترین فیلم در این فهرست. قلب را گرم می نماید و فیلم جذابی است. فیلمی صمیمانه و بی ریا. اما چه از لحاظ بصری و چه محتوایی بیش از حد جدی اش گرفتند. بیش از حد فیلم طولانی است و بعضی از سکانس های فیلم هم بیش از اندازه ملودرامیک هستند. فیلم کار خودش را نسبتا خوب انجام می دهد اما امتیاز 9 برای آن واقعا ابزورد است.

آنقدر امتیاز مضحکی است که فیلم حتی به نزدیکی آن هم نمی رسد. اگر قرار باشد به این عدد نگاه کنیم یعنی imdb می خواهد به ما بگوید که این فیلم از آثاری مثل 2001: اودیسه فضایی، ارباب حلقه ها، فهرست شیندلر، همه فیلم های تارکوفسکی، همه فیلم های پل توماس اندرسون، فیلم های وس اندرسون و همه فیلم های کوروساوا کار بهتری است!

کتاب سبز/ Green book

امتیاز : 8.3 از 10

کتاب سبز به عنوان یک فیلم خوب است. کارگردانی شایسته و بایسته ای دارد. بازی ها واقعا خوب اند. و از آن دسته فیلم هایی است که تماشایشان لذتبخش است. اما چیزی که سطح آن را کمی پایین می آورد این واقعیت است که با مسائل پیچیده ای سر و کار دارد که برای برخورد با آنها مواد و مصالح کافی ندارد.

کوشش می نماید که به نژادپرستی بپردازد هم از لحاظ فردی و هم رسمی اما درنهایت با رها کردن خودش در شوخی های نژادپرستانه و کلیشه ها سطح خودش را پایین می آورد. در حالی که بهتر بود همان پیغام اصلی و شجاعانه را تکرار کند که: نژادپرستی واقعا بد است و شاید بهتر باشد دست از این کار برداریم.

یک مساله به شدت پیچیده و البته دلپذیر را انتخاب نموده و آن را با چنان سادگی به مخاطبش عرضه می نماید که شبیه یک غذای راحت است و درنهایت کمی احساس گناه می کنید که از خوردنش تا این حد لذت برده اید.

انگار یک نسخه سرگرم نماینده تر از بوهمین راپسودی است. اینکه آن را به عنوان یک فیلم فوق العاده بزرگ در نظر بگیرید و البته بردن جایزه اسکار بهترین فیلم در موردش یک اشتباه بزرگ بوده است. به نظر می رسد یک شوخی با اسپایک لی هم باشد چون او تا به حال نامزد دو جایزه اسکار شده و هر بار آن را به یک فیلم تبعیض نژادی جاده ای باخته است.

امتیاز 8.3 از 10 آن تقریبا غیرقابل باور است. برای اینکه چند هفته بعد از دیدن فیلم تقریبا تمام پیغام های آن را فراموش می کنید.

حماسه کولی (بوهمین راپسودی)/ Bohemian Rhapsody

امتیاز : 8.1 از 10

اینکه چطور حماسه کولی چنین امتیازی گرفته واقعا تعجب برانگیز است. این فیلم آنقدر کلیشه ای و خالی از حس زندگی است که در تصویر کردن قهرمانش، فردی مرکوری حتی در مخاطب حس ترس از شیوه زندگی او ایجاد می نماید. و صادقانه آزاردهنده است که چنین فیلم مشکل دار توانسته در سال 2018 تا این حد محبوب گردد.

البته فیلم وحشتناک هم نیست. فیلمبرداری اش دیدنی است و بازی ها هم خوب اند. اما آنقدر فیلم بی حس و حالی است که هیچ تطابقی با مرد فوق العاده ای که قرار است تصویرش کند ندارد. این واقعیت که بازمانده اعضای گروه در بخش بزرگی از خلق این فیلم سهیم بوده اند ماجرا را عجیب تر می نماید. به نظر می رسد همکاران و دوستان فردی مرکوری احترام لازم را برای او قائل نشده اند.

ستاره ای متولد شده است/ a star is born

امتیاز : 7.9 از 10

ستاره ای متولد شده است روی هم رفته فیلم خوبی است. خوب کارگردانی شده. بردلی کوپر و لیدی گاگا شیمی خوبی کنار هم دارند. و داستان عاشقانه فیلم هم جذاب است. دیدن بردلی کوپر که در نقش جکسون مین در دام الکل می افتد و سقوط می نماید ناراحت نماینده است اما درنهایت همه چیز سطحی و کمی بیش از حد تخیلی است.

فیلم نمونه دیگری از داستان هایی است که درست پرورش نیافته اند و در ادامه فیلم از ریتم و کشش می افتند. برای اینکه ما هیچ وقت الی و جکسون را درست نمی شناسیم و فقط رفتارهای ظاهری آنها را می بینیم. چیزی از کاراکتر و درون شان نمی دانیم. رابطه آنها بیشتر شبیه یک سخنرانی پرفراز و فرود شده و سرمایه گذاری احساسی برای آنچه که روی پرده اتفاق می افتد واقعا سخت است.

این فیلمی است که در آن تعدادی از آدم های بااستعداد دور هم جمع شده اند و همه وجودشان را در اختیار فیلمنامه ای گذاشته اند که متاسفانه هنوز باید نسخه های بیشتری از آن نوشته می شده تا تبدیل به یک فیلمنامه کامل گردد. البته این احتمالا تنها فیلم این فهرست است که تا حد زیادی شایستگی امتیازی را که به دست آورده دارد. و با یک فیلمنامه بهتر شاید اصلا می توانست خارج از این فهرست باشد اما در حال حاضر چهارمین نسخه سینمایی ستاره ای متولد شده است شبیه همان ترانه معروف و محبوب فیلم کم عمق و سطحی است.

ددپول 2/ Deadpool 2

امتیاز : 7.8 از 10

ددپول 2 یک فیلم درهم و برهم است. کوشش اش را می نماید که از فیلم اول تیزتر و غافلگیرنماینده تر باشد اما در کمال تعجب به دام کلیشه ها و فرمول های قدیمی می افتد که در بسیاری از دنباله های فیلم های مختلف از آنها استفاده شده و درنهایت تبدیل به یک فیلم تین ایجری می گردد.

در ساختار هم فیلم آشفته ای است که روی هیچ سوژه ای تمرکز نمی نماید. معین است که همه دست اندرکاران فیلم با یک ایده برای ترکاندن آمده اند و درنهایت یادشان رفته که باید چفت و بست این ایده ها را به هم پیدا نمایند. داستان فیلم بیشتر این حس را دارد که مجموعه ای از خرده پیرنگ های گسترش یافته است که به هیچ معنای خاصی هم نمی رسند.

شخصیت های فیلم هیچ کدام درست پردازش نشده اند. فیلم سعی می نماید جهانش را با شخصیت های استعاری و حرف هایی درباره عشق، اندوه و فائق آمدن به سوءاستفاده ها عمیق کند اما ترفندهایش راه به جایی نمی برند چون در عین حال می خواهد فیلم بزرگ و بامزه و احمقانه ای هم باشد.

فیلم پر است از سکانس هایی که هیچ معنا و هدف خاصی ندارند و چیزی به فیلم اضافه نمی نمایند. نکته جالب اینکه فیلم سه نسخه دارد و هیچ کدام از آن سه نسخه حتی ذره ای هم به بامزگی و درستی فیلم اول ددپول از کار درنیامده اند. قسمت اول ددپول در نوع خودش فیلم درستی بود و به همه داستانک هایش خاتمه مناسبی داد. این یکی اما فیلمی خالی و متظاهر است. قسمت های اکشن فیلم خوب است اما واقعیت اینجاست که آن قدر لحن یکنواختی دارد که واقعا هیچ کسی در فیلم برایمان اهمیت چندانی ندارد. و می دانیم که فیلمسازانش هم آن قدر دل و جرات ندارند که بخواهند بلایی سر هیچ کدام از کاراکترهای اصلی بیاورند از ابرقهرمانش بگیرید تا کاراکتر منفی داستان.

دست آخر البته فیلم سرگرم نماینده ای است اما اینکه شایسته این امتیاز باشد اصلا فکرش را هم نکنید!

شگفت انگیزان 2/ Incredibles 2

امتیاز : 7.8 از 10

قسمت اول شگفت انگیزان فیلم فوق العاده ای بود اما قسمت دوم این طوری نیست.

شگفت انگیزان 2 فیلم قابل قبولی است اما با هر نگاهی فیلمی نیست که ارزش داشته باشد یک نوجوان 14 ساله برای دیدنش صبر کند. و به نظر می رسد که نسخه درهم ریخته تری از فیلم اول است که فقط برای پول درآوردن ساخته شده. که احتمالا این تصمیم بعد از شکست انیمیشن سرزمین فردا (Tomorrowland) گرفته شده است. انیمیشنی که حداقل سه برابر بهتر از شگفت انگیزان 2) است اما امتیازش در imdb فقط 6.4 است.

آن طرح محکم و درست قسمت اول حالا جایش را به یک طرح تکراری آشفته داده و کاراکترهایی که همه شیرین کاری هایشان را در قسمت اول انجام داده اند.

البته فیلم شکست کامل هم نیست. جک-جک هنوز هم کاراکتر بامزه ای است و اکشن فیلم هم خوب است. (از برد بیرد و پیکسار بیشتر از این چه می خواهید؟) اما مشکل اصلی فیلم فیلمنامه اش است و اینکه اصلا انگار هدف و دلیلی برای ساختش وجود نداشته است. و این دو تا باعث می گردد فیلم به طرز ناراحت نماینده ای ناامیدنماینده از آب دربیاید. این امتیازی هم که گرفته بیشتر نتیجه نوستالژی قسمت اول و جک-جک است. به نظر می رسد 6.8 امتیاز درست تری برای فیلم باشد.

ترفیع/ Upgrade

امتیاز : 7.6 از 10

ترفیع از آن فیلم هایی است که پیش از این بارها مشابهش را دیده ایم. داستانش بیش از اندازه نخ نما و کلیشه ای است. آنقدر که بعد از دیدن 10 دقیقه اول تقریبا همه نقطه های مهم داستان اصلی را می توانید زودتر پیش بینی کنید. و راستش تنها نکته غیرقابل پیش بینی فیلم صحنه های اکشن اش است که خیلی خوب از کار درآمده اند و البته آن چرخش نهایی داستان فیلم که مغزتان را از کار می اندازد.

داستان فیلم از این قرار است که در آینده نزدیک تکنولوژی تقریبا همه جنبه های زندگی را تحت کنترل خودش گرفته است. اما وقتی گری، که یک تکنوفوب تمام عیار است (کسی که از تکنولوژی وحشت دارد) دنیایش زیر و رو می گردد تنها امیدش برای انتقام یک قطعه کامپیوتری است.

فیلم به خاطر کارگردانی سکانس های اکشن قطعا می ارزد که یک بار دیده گردد. بقیه فیلم هم از لحاظ تکنیکی بد نیست. اما آنقدر قابل پیش بینی است که خسته نماینده می گردد.

بعضی از تماشاگران این فیلم را نسخه خوبی از ونوم می دانند و خیلی هم پربیراه نمی گویند. اما می توانید آن را نسخه خوب پلیس آهنین (روبوکاپ) هم بدانید. به هر حال مهم نیست که شما را یاد چه فیلم هایی می اندازد. امتیاز 7.6 برای آن زیادی بالاست.

یک جای ساکت/ A Quiet Place

امتیاز : 7.6 از 10

یک جای ساکت تریلر محکم و چفت و بست داری است. اما به جز ایده اصلی اش چیز ویژه ای ندارد که پیش تر ندیده باشیم. همان فیلم های هیولایی کلیشه ای را داریم با همان داستان پسا آخرالزمانی فقط این یکی با بودجه کمتری از آنها ساخته شده است.

از لحاظ روایت فیلم هیچ کار جدیدی انجام نمی دهد و کوششی هم برای این کار نمی نماید. سعی نمی کنم در کلیشه های ژانر تعمق کند یا استعاره خوب یا بد از آن ایده های قدیمی داشته باشد.

سعی نمی نماید چرخ را از نو اختراع کند فقط کوشش دارد بگوید همین چرخ هایی که الان وجود دارند اگر درست راهنمایی شوند چطور کار می نمایند و از این لحاظ فیلم خوبی است. البته که قرار نیست هر فیلمی یک اثر هنری کامل باشد و یک تریلر ترسناک که ماهرانه ساخته شده هم می تواند جذاب باشد. اما اینکه عده ای عقل شان را برای این فیلم از دست دادند و آغاز به تحسین های عجیب و غریب کردند شگفت انگیز است.

پلنگ سیاه/ Black Panther

امتیاز : 7.4 از 10

پلنگ سیاه هم فیلم خوبی است و هم نقص هایی دارد. داستانی که می خواهد تعریف کند در تئوری خیلی هم فوق العاده است اما در عمل توسعه نیافته. تعداد کاراکترهای فیلم بیش از اندازه است که در کل چیزی به قصه فیلم اضافه نمی نمایند. و خیلی از آنها حتی به زحمت یک بعد هم دارند چه برسد به اینکه ابعاد پیچیده تر و بیشتری داشته باشند!

از طرف دیگر برای اینکه داستان منطبق به فرمول کلیشه ای فیلم های مارول گردد دچار تغییرات ناخوشایندی شده است. ترکیبی شده از مرد آهنی و ثور که به جهت تازه ای راهنمایی شده اند.

کاراکتر بدمن فیلم خیلی خوب است اما کمتر روی پرده حضور دارد. صحنه های اکشن فیلم هم واقعا چیز ویژه ای ندارند. صحنه تعقیب و گریز ماشین احتمالا تنها صحنه اکشن فیلم است که خرابکاری های گرافیک کامپیوتری در آن اتفاق نیفتاده است.

بالاد باستر اسکروگز/ The Ballad of Buster Scruggs

امتیاز : 7.3 از 10

برادران کوئن بی تردید فیلمسازان بزرگی هستند. اما پیش آمده فیلم هایی ساخته اند که آن طور که باید و شاید کار نمی نمایند مثل قاتلین پیرزن و بالاد باستر اسکروگز هم در همین دسته قرار می گیرد. شش اپیزود که یک نخ تسبیح تماتیک آنها را به هم وصل می نماید. فیلم هایی درباره مرگ در غرب وحشی. اما این شش اپیزود هیچ ترتیبی ندارند. درنتیجه سوالی که پیش می آید این است که چرا این داستان ها؟

اپیزود دختری که خرخر می کرد احتمالا خسته نماینده ترین چیزی است که برادران کوئن تا به حال ساخته اند. اپیزود آخر نسبت به پنج اپیزود دیگر پیشرفت بزرگی است اما حتی در آن اپیزود هم داستان خیلی غیرمتمرکز است. درنتیجه فیلم خیلی تهی تمام می گردد.